گردشگری؛ محور توسعۀ سوادکوه نیست/به قلم سید داود رسولی

سوادکوه کویر سبز:سالها دل طلب جام جم از ما میکرد / آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد

سوادکوه زیبای ما، امروز مصداق بارز این شعر شده است.

سوادکوه کویر سبز:شهرستانی که روزگاری آنقدر داشت تا محل کسب روزی مهاجران بسیاری شود و امروز آنقدر ندارد تا جوانانش سر به کوه و بیابان گذارند.

سرزمین محروم من؛ ما را ببخش که چشم برداشته هایت بستیم و به امید نداشته هایت نشستیم.

چند سالی است که هر کس زمام امور شهرستان ما را بر دست می گیرد و یکبار در ترافیک آخر هفتۀ جاده های آن گرفتار می شود نبوغش گل می کند و گردشگری را تنها دوای درد محرومیت ما می داند. دردی که بیشتر از آنکه به موقعیت شهرستان مرتبط باشد به مدیران و تصمیم گیرندگان منطقه بر می گردد.

شاید لازم است کمی داشته هایمان را مرور کنیم تا متوجه بشویم چه داریم و برای نداشته هایمان برنامه ریزی نکنیم.

گردشگری شاید در بعضی از نقاط شمال کشور گره از کار برخی بگشاید ولی در شهرستان ما هنوز برای آن زود است و جایی برای رشد آن وجود ندارد.

مردم سوادکوه هزاران سال است که دامداری می کنند و شغل آبا و اجدادیشان را حفظ کرده اند و هنوز هم در اکثر نقاط این خطه، دامداری انجام می گیرد. یعنی ما داری منابع و پتانسیل، نیروی انسانی و دانش کافی در این حوزه هستیم.

مردم سوادکوه صدها سال باغداری کرده اند و در کنار کشاورزی و زراعت، محصولات باغی با کیفیتی را به بار آورده اند و هنوز هم باغداری می کنند. یعنی ما در کشاورزی و دامداری دارای منابع محیطی، نیروی انسانی و دانش فنی هستیم.

چندین دهه است که منابع ذغالسنگ شهرستان سوادکوه کشف شده و به بهره برداری رسیده است. همشهریان و پدران ما سالها رنج دیده اند و زحمت کشیده اند تا طلای سیاه سنگی را از دل کوه استخراج کنند. در این بخش هم میلیونها تن ذغال استخراج نشده، معادن آماده به کار، نیروی انسانی و دانش ارزشمند در شهرستان وجود دارد.

این سه مورد یعنی دامداری، کشاورزی و معدن از شاخص ترین داشته های ما در شهرستان پر استعداد ولی محروم سوادکوه است که هر کدامش می تواند ملتی را به سعادت و خوشبختی برساند.

آنانی که دغدغۀ توسعۀ شهرستان را دارند آیا این شاخص ها را دیده اند؟ چه فعالیت گسترده و نوآورانه ای در این زمینه انجام داده اند و شکست خورده اند تا مجبور شوند به گردشگری روی آورند؟ از هتل ها، استراحتگاهها، جاده های دسترسی مناسب، اماکن تفریحی و اقامتی و بسیاری دیگر از زیر ساخت های گردشگری که بگذریم در شهرستانی که در طول ۹۰ کیلومتری آن سرویس بهداشتی مناسبی برای استفادۀ مسافران نداریم چه توقعی می رود تا گردشگری و توریسم به داد مردم آن برسد؟

حرف زدن و برنامه دادن دربارۀ گردشگری و مسافر پذیر بودن شهرستان بسیار راحت است. ولی آنچه فعلاً درشهرستان ما به عنوان استفاده از مسافر برای رفع محرومیت بکار برئه شده است تنها فروش املاک و خانه های روستائیان به غیبه هاست و این کار تا آنچه پیش رفته که این میهمانان ناخوانده، فضای زندگی را برای اهالی تنگ کرده اند و مزاحمت های فراوانی را ایجاد نموده اند.

قصد نداریم در این نوشته راهکار گردشگری بدهیم که خوب می دانیم این صنعت در سوادکوه مانند نوشتن روی باد است. روی صحبت ما با مدیران شهرستان است.

وقتی ما در دامداری، مرغداری، زراعت، باغداری، کشاورزی و معدن سالهای زیادی فعالیت کردیم، تجربه و دانش بدست آوردیم و زیر ساخت ها را ایجاد نمودیم چه اصراری به گردشگری به عنوان محور توسعه وجود دارد؟ آیا منافع عده ای معدود در این طرح ها نهفته است؟ اگر واقعاً دل در گرو توسعه شهرستان دارید برنامه ریزی کنید.امکانات بیاورید تا دوباره دامداری و معدن و کشاورزی رونق گیرد و اگر قرار هم بر مسافرپذیر می باشد در دل این فعالیت ها گردشگری را رواج دهیم. رونق روستاهایمان خود بخود مسافر را جذب می کند. اگر فکری وجود دارد و برای آبادانی سوادکوه به کار برده می شود بیاید و کاری کند تا با رونق دامداری و معدن مسافر را به این سمت بکشانیم.

مطمئن هستیم همایش ها و نشست های صنعت گردشگری در شهرستان محروم ما بجز آنکه جیب چند نفر را بابت پذیرایی از این همایش و تهیۀ بسته های فرهنگی پر کند فایده ای برای منطقه نخواهد داشت. کاش گول ظاهر پر زرق و برق توریسم را نخوریم و بدانیم تنها راه نجات شهرستان زیبای ما بدست خود ما اهالی این خطه است.

بازگشت به شغل آبا اجدادی( البته به شکل مدرن و با تکنولوژی روز) و فعال کردن معادن پر برکت ذغالسنگ و مهاجرت دوباره به شهرستان سوادکوه و روستاها آیندۀ فرزندان ما را بیمه می کند. باید بدانیم هزار سال هم در قائمشهر یا تهران زندگی کنیم همیشه غریبه هستیم و آخر باید در خاک سوادکوه آرام بگیریم. چه بهتر تا زنده هستیم به خاکمان برگردیم و دینمان را به سرزمین مادری مان ادا کنیم.